Ik heet Priscilla ik ben 33 jaar en ik kom uit Groningen. Ik ben al vroeg begonnen met zelfverwonding. Ik was 16 jaar, toen mijn eerste vriendje de relatie beëindigde door de telefoon, dat deed van binnen zoveel pijn dat ik ben begonnen met mezelf in mijn armen te snijden. Of branden met een aansteker. Door mezelf lichamelijk pijn te doen, hoefde ik de pijn van mijn gebroken hart niet te voelen. Ik zei steeds tegen mijzelf ik doe het 1x en daarna stop ik ermee, maar 1x werd 2x en 2x werd 3x tot ik er niet meer mee kon stoppen. Ik sneed mezelf uiteindelijk om mezelf even beter te voelen. Ik sneed mijn onzekerheid weg, ik sneed mezelf om mezelf te straffen omdat ik niet goed genoeg was. Op mijn 18e leerde ik via Su2 een jongen van 23 jaar kennen Su2 was een website waar je zoals Hyves een profiel kon aanmaken, leuk kon aankleden met plaatjes, tekstjes en vragenlijstjes en dan kon chatten, daar leerde ik mijn 2e vriendje kennen. Ik had een maand een relatie met hem tot hij het via een sms uitmaakte. Hij was nog niet toe aan een nieuwe relatie want hij was nog niet over zijn ex vriendin heen. Weer pijn en weer sneed ik mezelf. In de relaties zelf was er niks tot weinig aan de hand was ik gelukkig. Tenzij er in de relatie ruzie was dat probeerde ik dan te verlichten door mezelf te snijden of branden. Maar als het goed was en leuk was er niks aan de hand. Weer was ik voor mijn gevoel niet goed genoeg, weer was ik dom dat ik er weer intrapte en vond dat het mijn eigen schuld was dus ik strafte mezelf door weer te snijden en nu gebruikte ik ook vlees messen om me te snijden, ik heb me een keer zo diep gesneden dat je door de wond het bot zag zitten, ik woonde nog thuis en moest zo liegen tegen mijn ouders, ik ben toen naar de dokters post gefietst met een arm dat helemaal open lag en daar hebben ze de wond schoongemaakt en gelijmd, omdat hechten niet mogelijk was.
Een paar maanden later heeft mijn moeder me betrapt toen ze mijn kamer binnen kwam, op dat moment zette ik een mes op mijn arm. Sindsdien kon ik niet meer liegen. Zomers was ook een hel voor mij, die zon op mijn armen dat deed zo intens veel pijn, ik had geen shirtjes met korte mouwen aan, ik had truien aan of shirtjes met lange mouwen, ik wilde niet dat buren of buurt jeugd het zag, bang wat ze wel niet van me konden denken. Ook met familie feesten had ik altijd iets langs aan. Niemand mocht weten wat ik mezelf aandeed. Weer loog ik tegen mijn ouders, tegen hun zei ik dat gestopt was, maar dat was niet zo. De zelfverwonding was iets van mijzelf en daar had niemand iets mee nodig. Een paar maanden nadat mijn 2e vriendje het uitmaakte leerde ik via de kerk waar ik toen lid van was een jongen kende die ik al kende van de middelbare school. Daar kreeg ik uiteindelijk een relatie mee, die relatie heeft 11 maanden geduurd, maar dat ging uit omdat we alleen maar ruzie maakten. En weer ging ik me snijden. Uiteindelijk ging ik op mezelf wonen, ik was toen 21 ik ging wonen onder wat toen Promens Care was. Tegenwoordig zijn Promens Care en Novo samen Cosis geworden. Ik woonde dus met ambulante begeleiding, de begeleiding had een kantoor aan de overkant van de straat. Ik woonde op de 3e etage in de Ripperdaflat in de Oosterparkwijk aan de Zaagmuldersweg. Ik was heel blij dat ik eindelijk bij mijn ouders weg was. Het voelde als een verlossing. Nu konden zij zich niet meer met mij bemoeien. En dat terwijl mijn ouders mij nooit hebben veroordeeld. Maar er altijd voor me waren. Maar voor mij voelde het als bemoeien en me vertellen wat ik wel en niet mag doen.
Het snijden ging ook gewoon verder, en toen ging ik zelfs een stapje verder. Ik begon ideeën op te zoeken op internet hoe ik pijnloos en snel van al mijn lijden verlost kon worden. Maar mijn vader zei 'Als je zelfmoord pleegt, kom je niet in de hemel, want dit leven heb je van God gekregen, je leven beëindigen betekend dat je tegen de principes van God ingaat en je dan niet in de hemel komt. Dus uiteindelijk durfde ik ook niet meer. Want mijn vader kon weleens gelijk hebben, als je je van je leven beroofd, dan ben je dood, terug in de tijd gaat dan niet meer. Ik had gewoon zoveel pech gehad in de liefde. En iedere keer ging dat mis, en kwam het steeds weer uit op een teleurstelling. En voor mijn gevoel kwam dat omdat ik lelijk was, en dik, en niet mooi genoeg, dat jongens daardoor na een tijdje flauw van me zijn geworden, gewoonweg omdat ik niet goed genoeg was. Dus ik breide mijn snij collectie uit, ik gebruikte schaartjes, want kleine schaartjes kun je makkelijk verbergen, ik haalde de mesjes uit scheermesjes, ik had in mijn toilettasje altijd een schaartje en een scheermesje. De bedoeling daarvan was dat ik me overal waar ik was kon snijden om me een goed gevoel te geven. Of krasjes aanbrengen op mijn arm. Mijn leven draaide om liegen, verzwijgen, verbergen, zelfs tegen de hulpverleners en begeleiding. Het automutileren was mijn manier om met pijn om te kunnen gaan. Uiteindelijk durfde ik het tegen mijn psycholoog van Lentis te vertellen, en die vertelde hoe wat ik mezelf aandeed hete: Automutilatie. Een moeilijk woord de makkelijke term is Zelfverwonding of zelfverminking.
Uiteindelijk heb ik een Kat geadopteerd Joy, hij kwam bij mij toen hij 5 maand oud was. Ik was inmiddels al weer een tijdje vrijgezel. Toen ik me aan melde bij Christian Match een Christelijke Dating site. Daar leerde ik mijn 4e vriendje kennen. Een jongen uit Bedum. Onze eerste date was in de Kerk ik was toen lid van De Stadskerk VBG. En ging elke week naar de kerk. Daar haalde ik kracht en steun uit. Ik sneed mezelf nog bijna dagelijks maar niet meer zo diep, ik werd zelfs lid van een groepje wat elke week samen kwam: Life Hurts, God Heals. Juist omdat ik niet meer wilde snijden, want de snijwonden deden gewoon meer pijn dan mijn geestelijke pijn, maar ik was helemaal in de van van het Automutileren. Het was ook meer iets wat van mezelf moest. Ik kwam er toen ook achter dat ik ook sneed omdat ik hele sterkte emoties had. Als ik boos was, was ik niet boos, nee dan was ik woest. En iedereen die mijn pad op dat moment kruiste moest het ontgelden. Als ik verdrietig was, was ik niet gewoon verdrietig, nee het voelde alsof de wereld onder mijn voeten in stortte, als ik blij was, was ik dol blij, al mijn emoties waren versterkt, ik kwam er toen achter dat ik last had van een Emotie Regulatie Stoornis. En daar ben ik ook veel vrienden door kwijt geraakt. Als ik woest was, dan stuurde ik hele gemene haatdragende berichten naar mensen, en omdat ik dit niet meer wilde, ben ik toen een Training gaan volgen, Emotie Regulatie Training, deze training leert je om beter met je emoties om te kunnen gaan. Dit hielp wel bij mij, en ook het automutileren nam af.
Ik was heel gelukkig met deze jongen, een Christelijke jongen wilde ik eigenlijk graag omdat het geloof een belangrijke rol speelde in mijn leven. Enige nadeel was dat ik bij de Pinkstergemeente weg kwam, en hij gereformeerd was, waar alles heel ingetogen was. Staan wanneer het moest, en zitten wanneer het moest, zo maar gaan staan of uitbundig doen hoorde niet. En daar had ik wel moeite mee. Geen instrumenten of een bandje maar een orgel. Houten bankjes. Met allemaal strenge regels. Allemaal verhalen met het woordje hel en verdoemenis. Daardoor sloeg de twijfel toe. Is dat God? De God die mij straft, die mij eerst vrije wil geeft, en het vervolgens weer afneemt. Was dit echt de God waarmee ik ben opgegroeid? Mij was juist geleerd dat God liefde is, en dat hij zoveel van ons houd dat hij ons onze vrije wil heeft gegeven, en dat fouten maken menselijk is, en als je God om vergeving vraagt hij je vergeeft. Door de gereformeerde kerk kreeg ik een heel verkeerd beeld van God. Ik zag het tegenovergestelde. En dat is waardoor mensen een verkeerd beeld krijgen van God, ook mensen die niet geloven. Gelukkig wilde mijn vriend ook met mij mee naar de kerk, juist omdat God een belangrijk onderdeel van mijn leven is, en ik God zijn goedkeuring heel belangrijk vind. 20 December 2011 heeft hij me dan ook ten huwelijk gevraagd. En ik zei ja. Ik merkte wel dat hij veel psychische problemen had, en als ik daar met hem over sprak dat kon hij moeilijk van me hebben, want ik had natuurlijk ook mijn rugzak.
We waren 8 maanden samen. Ik weet nog goed dat ik op een woensdag naar mijn ouders ging. Ik zat in de bus ik was zo gelukkig ik was een verloofde vrouw die binnenkort zou gaan Trouwen. Toen ik bij mijn ouders was, was er eerst nog niks aan de hand. Ineens ging de telefoon. En ik hoorde mijn vader roepen Wat! IK dacht eerst van: O er zal wel iemand overleden zijn, aangezien mijn vader duidelijk schrok. Even later gingen mijn jongste zusje en vader naar buiten, en even later kwamen ze binnen en zeiden Pris loop even mee. Nog steeds had ik niks door. En uiteindelijk zei mijn vader ik werd net gebeld door A zijn begeleider, en het eerste wat in me op kwam was: Is alles goed met hem? Heeft hij een ongeluk gehad. Mijn vader zei met hem is alles prima, en toen vroeg ik: wil hij me niet meer? Is het uit? Ja zei mijn vader. En ik stortte midden op straat in, even later toen ik weer bij kennis was ben ik met mijn vader en zusje terug gelopen naar mijn ouderlijk huis, en ik heb de hele middag voor de voordeur liggen huilen, hoe kon hij het niet zelf tegen me zeggen maar het via iemand anders doen. Later begreep ik pas dat het door mijn Emoties kwam, die hij inmiddels ook al had ondervonden. Hij was bang, en nu jaren later snap ik het wel. Als ik boos was was ik niet boos maar woest, en in combinatie met verdriet zou dat een hele heftige kwaadaardige combinatie zijn, en om dat te voorkomen, liet hij zijn begeleider onze relatie beëindigen. Toen begreep ik dat nog niet, en het snijden begon weer, voor mijn ouders hun voordeur met een schaartje. Het snijden luchtte even op, en maakte het verdriet even wat dragelijker. Toen ik weer in mijn eigen huis was ging ik weer onderwerpen op zoeken over zelfmoord. Ik werd zelfs lid van een groep die elkaar tips ging geven. Ik weet het heel ziek, maar ik was kapot, gebroken. Omdat ik weer gedumpt was voor de zoveelste keer. Er moest echt wat mis zijn met mij dat iedere relatie op niks uit liep, ik wilde ook zo graag trouwen en moeder worden, en een mooi leven hebben samen met met iemand die van mij houd. Waarom ging het dan toch iedere keer mis. Ik haalde veel leer en steun uit de groep Life Hurts, God Heals het bleek dat ik niet de enige was die zichzelf pijn deed, dat er zelfs in de kerk ook mensen waren die Automutileren.
Het was wel heel fijn dat ik niet alleen was, en dat ik kon praten over wat het met me deed, maar ook met mijn omgeving. Want ook je omgeving heeft er last van als je jezelf pijn doet. Ik had altijd spijt als ik mezelf pijn had gedaan. En iedere keer maakte ik me zelf wijs van, nu stop ik echt. Maar ik hield mezelf continu voor de gek. Het was mijn drugs. Ik merkte dat ik in mijn huis niet meer op mijn plek was, het voelde alsof mijn ex er was, ik voelde negatieve energie, en uiteindelijk 4 week later woonde ik beneden ik had een terrasje en woonde aan een mooie tuin en Joy kon ook eindelijk naar buiten. Hij was inmiddels anderhalf. Ik kreeg een goede vriend die af en toe bij me sliep, maar dat was uit eenzaamheid, ik wilde geen relatie, want ik was heel erg bang dat dat weer stuk zou lopen. Maar net als ieder ander mens heb ik ook behoefte aan genegenheid en intimiteit. En die jongen gaf mij dat. Maar ik werd uiteindelijk verliefd. Stapel verliefd. En ik zei uiteindelijk ik kan dit niet meer, dit losse, Ik wil een relatie. Maar dat wilde hij niet. En dat maakte me erg onzeker. Ik vroeg mezelf continu af wat er mis is met mij? Ben ik zo lelijk? Waarom wel seks maar gaan relatie? Ben ik echt niet meer waard dan dat? En iedere keer probeerde ik mijn pijn te verzachten door me te snijden of branden met een aansteker. En dan sloeg de spijt weer toe. Hij beloofde iedere keer dingen zoals dat hij bij me zou komen eten en vervolgens gewoon niet op kwam dagen, ik kookte meer, kocht meer, en dan werd ik boos, ja dat was wel weer logisch, maar ik werd gewoon weer woest. En als hij seks wou moest ik altijd maar eraan toe geven. Dit stopte toen hij er vandoor ging met mijn beste vriendin, die toen ook ineens geen vriendinnen meer wilde zijn. Ik heb later weer wat gekregen met mijn eerste liefde, we waren allebei volwassen, en we waren geen pubers meer, we hebben het toen even weer geprobeerd, maar het klikt tussen ons meer als vriendschap dan geliefden. Toen dat uit ging deed dat ook wel pijn, maar ik was er aan gewend geraakt dat het toch wel weer stuk liep.
Uiteindelijk kreeg ik weer een hele korte relatie met een jongen. Een jongen die niet was wie hij zei dat hij was. En hij maakte het uit voor een ander. Toen wou ik een overdosis pillen nemen, en toen heb ik de begeleiding ingeschakeld. Ik heb toen een weekend bij mijn jongste zusje en haar vriend geslapen. Kort daarna leerde ik D kennen. Maar hij was nog in een relatie, en daarom wou ik geen relatie. Ik wilde niet die andere vrouw zijn. We werden verliefd, en hij maakte het uit met zijn vriendin. Het heeft toen nog 2 maanden geduurd voor we ons overgaven aan onze gevoelens voor elkaar. We woonden best wel ver uit elkaar hij in Klazienaveen – Emmen en ik in Groningen. En we merkten uiteindelijk dat het continu reizen naar elkaar ook zijn tol eiste. Uiteindelijk ben ik samen met Joy verhuist naar Klazienaveen. Mijn huisje hield ik nog een tijdje aan. Maar gezien mijn zelfverwonding en mijn Emotie Regulatie Stoornis wilden mijn ouders lieverd dat ik 24 uurs ging wonen, zodat er altijd iemand is om op terug te vallen en die ook op tijd kon ingrijpen, dit wilde ik absoluut niet en daarom ben ik uiteindelijk definitief bij D ingetrokken, mijn woning had ik opgezegd. We kregen hulp van een vriend van hem die mijn spullen mee heeft genomen naar ons huis in Klazienaveen. We hadden een goede tijd, en ik heb in die tijd mezelf ook geen pijn gedaan. Ik was echt heel gelukkig met D. We woonden 7 maanden samen toen ik contact kreeg met mijn moeder. Het bleek dat D de huur niet betaalde, en het geld wat ik maandelijks naar hem overmaakte gebruikte om witgoed en onderdelen te kopen. Het bleek dat zijn moeder dit merkte en die had contact opgenomen met mijn ouders, mijn ouders hadden hulp ingeroepen van Deborah Weening. Zij heeft mij en D zo opgevangen. En uiteindelijk zijn we beiden naar Groningen verhuist naar Hoogkerk, we woonden toen onder Weenings Zorg en Welzijn. Uiteindelijk kregen we een eigen appartementje. D was op een zaterdag aan zijn scooter aan het sleutelen, en toen ging hij rijden, en hij lette niet op en botste frontaal tegen een geparkeerde auto aan. Hij had zijn helm niet vast waardoor hij met zijn hoofd op de stoep rand knalde. Gelukkig hadden buren die het ongeluk zagen gebeuren de ambulance en politie gebeld. Ik heb maanden gelogen en gezegd dat D een rijbewijs had, maar dit was niet zo. Ik heb uiteindelijk tegen de politie de waarheid verteld. Ze zagen het dit keer door de vingers gezien het ongeluk van D. En helaas konden we niet meer in ons huis blijven wonen, aangezien D continu verzorgd moest worden, en ik als zijn partner mocht en kon dat niet doen. Omdat het uiteindelijk voor mij ook teveel zou zijn. Ik kreeg een eigen kamer maar de badkamer en keuken die moest ik met 2 anderen delen. D was door het ongeluk zo veranderd. Hij was normaal altijd een rustige jongen, die rustig zijn ding deed, maar die zorgde dat ik niks tekort kwam. Respectvol. Nu was hij druk geworden, respectloos, hij maakte mij onzeker.
Die relatie heb ik uiteindelijk beëindigd omdat het continu aantrekken en afstoten was, en daardoor begon ik weer met snijden, en niet krassen maar echt diep tot bloedens toe. Paar maanden later had D zijn eigen plek en is hij met zijn ex I naar bed geweest. Ik was nog in de rouw dat die relatie over was. En I deed alsof ze mijn vriendin was. En toen ze terug kwam vertelde ze me in geuren en kleuren dat ze met D naar bed was geweest. Ik ontplofte, pakte een mes en ging me op bed snijden, zij kwam binnen wilde het mes afpakken, en ik werd kwaad, dat ik haar per ongeluk met het met sneed. Ik schreeuwde aldoor Ga Weg! En ze luisterde niet, uiteindelijk kwam de begeleider, en heb hem alles verteld, en hij was heel erg boos op I hoe ze dit had kunnen doen. Toen kreeg ik een enorme hekel aan D en aan I. D had mij notabene ten huwelijk gevraagd in Klazienaveen op oudjaarsdag. Hoe kon hij me dit aan doen. D was veranderd sinds het ongeluk. Ik ben toen een aantal maanden vrijgezel geweest. Ik was met D iets meer dan een jaar samen, en samen zoveel meegemaakt. Ik heb hier erg lang om gerouwd. Uiteindelijk kreeg ik een eigen studio waar ik alles voor mezelf had. 1 jaar later leerde ik L kennen deze jongen was veel jonger dan mij ik was 30 en hij was 18 maar ik was stapel verliefd. Ik had in die 2 jaar een vriendschap opgebouwd met C en K. Zij waren echt mijn beste vriendinnen. Vooral C, K ook wel maar zij had ook interesse in L en daarom hield ik haar op afstand. We waren nog wat om elkaar heen aan het draaien, en uiteindelijk hoorde ik dat K met L naar bed was geweest terwijl ze wist hoe verliefd ik op L was, en toen heb ik mijn eerste zelfmoord poging gedaan, met medicijnen en een hele pen snel werkende insuline leeg te spuiten in mijn buik. Ik merkte dat ik weg viel. De ambulance is gebeld, en ik moest mee naar het ziekenhuis. Ik mocht uiteindelijk vrij snel naar huis. Mijn ouders haalden mij op.
Uiteindelijk kreeg ik een relatie met L en onze omgeving had ons leeftijdsverschil al geaccepteerd. Het was nu eenmaal zoals het was. Ik heb 6 maanden een relatie met hem gehad. Maar dit ging uiteindelijk uit omdat hij andere dingen wilde dan mij. Ik wilde settelen, hij wilde nog leven. 3 Januari heeft hij het uitgemaakt, en toen deed ik mijn 2e zelfmoord poging. Weer met insuline en medicijnen, ik voelde al dat ik weg viel, de ambulance kwam nam me mee en ik moest blijven mijn suiker daalde heel snel, en kreeg zelfs suiker water, aan een infuus. Mensen zeiden dat ik het deed voor aandacht maar dat was niet zo. Maar ik kreeg spijt en lichte een begeleider in die de ambulance belde. Ik hield echt van L en ondanks dat hij met mijn toen beste vriendin K meerdere keren naar bed is geweest gaf ik hun beiden kans op kans, en veel mensen zeiden dat ik gek was dat ik zo met me liet spelen. Maar ik wilde K niet kwijt. Maar toch ze wist hoe gek ik op L was en toch ging ze met hem naar bed. Mijn vertrouwen in L en K was weg. In één klap vernietigd. En snijden was toen mijn beste vriend, daar kon ik altijd op rekenen, die nam mijn pijn even weg. Het was het enige waar ik wel invloed op had. Al mijn relaties gingen uit, keer op keer werd ik in de steek gelaten, ik had daar geen invloed op, maar wel op het snijden. Dat was het enige waar ik grip op had. Weer was ik alleen... Alleen met mijn verdriet.... mijn onzekerheid... mijn haat naar mezelf toe...alleen met mijn pijn. Automutilatie was mijn enige echte vriend. Uiteindelijk kon ik niet meer tegen mijn eenzaamheid en ik ging daten op Badoo. Daar leerde ik S kennen. Hij was een gedetineerde, een moordenaar die behandeling kreeg in de Mesdag Kliniek. Daar kreeg ik een relatie mee. Uiteindelijk konden ze hem niet meer behandelen en ging hij naar de Woenselse Poort in Eindhoven een TBS Kliniek. Ondanks zijn misdaad hield ik van hem. Hij had al 15 jaar vast gezeten voor zijn misdaad. En ik ging om de week op zaterdag met de trein naar hem toe. Uiteindelijk ging Weenings Zorg en Welzijn failliet. En ik moest nood gedwongen weer bij mijn ouders intrekken. Mijn ouders hadden aan Deborah gevraagd of zij mij wou begeleiden in die maanden dat ik weer bij mij ouders moest wonen. En dat wou ze gelukkig wel. Ik heb in die tijd zo'n sterke band met haar opgebouwd en zag en beschouwde haar echt als mijn pleegmoeder. Bonusmoeder.
S heeft me zoveel pijn gedaan. Hij dacht continu dat ik vreemd ging maar zo ben ik niet. Uiteindelijk merkte ik allemaal Narcistische eigenschappen bij hem. Maar ik was al zo bang voor afwijzing dat ik het maar liet gebeuren, ik was zijn bezit en dat zei hij ook. Hij zei als we straks zijn getrouwd dan ben je van mij, dan doe je precies wat ik zeg! Hij zei altijd dat hij beter was dan mij en dat ik niks voorstelde. Hij heeft dat er bij mij zo ingestampt. En ik moest mijn polsen maar door snijden, uiteindelijk wilde ik dat ook echt doen. Hij speelde mijn vriendinnen tegen mij uit. Uiteindelijk door de kracht die mijn 'moeder Deborah' me gaf heb ik na 8 maand relatie de kracht gevonden om uit de relatie te stappen. S had in die 8 maanden zoveel kansen gehad, liet aangepast gedrag zien en verviel toen weer in zijn oude gedrag. Uiteindelijk ging ik verhuizen ik had samen met mijn ouders en Deborah een fijne plek gevonden op een zorgboerderij. Bij Jana van JLD Zorg en Wonen. Daar leerde ik uiteindelijk via Instagram S kennen hij was 39 en ik was toen 31 het klikte. Ik had 2 maand met hem toen hij me dumpte. Hij bleek veel narcistische trekjes te hebben, en doordat mijn ex die ik voor hem had ook een Narcist bleek te zijn kon ik dat herkennen en dat is mijn redding geweest, en kon ik mezelf gaan beschermen. S stookte veel in mijn vriendschappen. Ik heb het contact met hem verbroken en alle banden met hem verbroken. Uiteindelijk ben ik verhuist naar Groningen, Oranjewijk vlakbij Paddepoel. Helaas is 1 Juli 2020 mijn Lieve bonusmoeder Deborah plotseling overlijden. Ik dacht echt hoe moet ik mezelf nou redden zonder jou? Deze vrouw heeft van mij een vechter gemaakt en geen opgever. Ze was trots op me. Toen ze was overlijden, heb ik het roer compleet omgegooid. Ik had veel heftige emoties, ik maakte ruzie met mensen, niet omdat ik een slecht mens ben maar om mensen op afstand te houden, in de loop van de jaren dat jongens en vrienden me in de steek lieten was dit mijn manier om mensen niet te dichtbij laten komen, en als ze wel te dichtbij kwamen dan kwamen mijn emoties opzetten.
Maar zo wilde ik niet leven. Ik wilde de leiding over mijn gevoelens, daden en emoties. Ik wilde de baas worden over mijn emoties. Ik wilde vrienden waar ik echt op kan rekenen. Maar om je daarvoor open te kunnen stellen moet je soms ook beseffen dat sommige vrienden niet goed voor je zijn, en dat het dan tijd is om die mensen achter je te laten. Zodat er ruimte is voor goede mensen in je leven. Ik ben sinds 11 December 2019 gestopt met zelfverwonding op wat voor manieren dan ook. Die keuze heb ik gemaakt. Geen hulpverleners maar ik zelf. Omdat ik een vechter ben en geen opgever. Ook heb ik gekozen om vrijgezel te blijven, ik heb teveel relaties achter elkaar gehad. Ik wil echt wel weer een relatie, maar op God zijn tijd. Ik heb eindelijk mijn emoties onder controle, Ik en de baas. Ik kwets mensen niet meer. Ik vertrouw mensen meer, en durf mensen ook weer dichtbij te laten. Mijn Emotie Regulatie Stoornis hoort bij mij, ik weet alleen nu hoe ik ermee om moet gaan, en dat kan ik, dat heb ik bewezen. En ik weet zeker dat mijn 'moeder Deborah' trots op me is. Alles wat ik inmiddels bereikt heb, heb ik gedaan om te laten zien dat ik sterk genoeg ben. Dit was mijn levensverhaal. Ik hoop in de eerste plaats dat ik anderen kan helpen door middel van mijn verhaal. Dat is mijn doel. Je bent niet alleen! Hou vol! Liefs
Reactie plaatsen
Reacties